Daar lig ik dan, met een gebroken been in een Gelders ziekenhuis, na een iets te fanatieke verhuis-hulp-actie op de keldertrap. Het is nog te vroeg om naar huis te mogen, dus verveling slaat toe.

Wat zou ik hier nou eens voor nuttigs kunnen doen? Nou, gewoon, m’n vak!! Kunstonderwijs! Ik leg het voor aan de verpleegkundige en die is direct enthousiast. Binnen de kortste keren heeft ze mijn aanbod doorgegeven aan de Geriatrie afdeling en staat mijn komst in de planningen van de volgende ochtend.

Door een leerling-verpleegkundige word ik per rolstoel vervoerd door het ziekenhuis. Ook voor haar is het een uitje, mét speurtocht-vibes. Aangekomen op de afdeling Geriatrie maak ik kennis met Mary, de activiteitenbegeleidster. Aan een lange tafel zitten ongeveer 10 mensen, te wachten op wat komen gaat. Ze kiezen samen met Mary het menu voor het avondeten, krijgen iets te drinken aangeboden en tussendoor informeert Mary welke dag en maand het is. Deze tijd van het jaar blijkt in de jeugd van een aantal mensen ‘kermis-tijd’ te zijn geweest. Dat roept ook allerlei associaties op met dansen en muziek: De Valeta, de Havenzangers, Tante Leen, maar ook Johnny Jordaan en Vera Lynn komen voorbij.

Met hulp van een welbekende muziek-streamingdienst is de muziek snel te vinden en te horen. De mensen krijgen lichtjes in hun ogen en een glimlach op hun gezicht als ze de muziek herkennen, sommigen zingen een beetje mee: binnensmonds of uitbundig met de armen in de lucht.

Voor mij is het hoogtepunt Nico Haak, met Foxy Foxtrot en haar elastieke benen: als ik die zelf had gehad had was ik hier niet geweest, maar had ik deze ervaring ook gemist!

Moe maar voldaan word ik weer naar m’n ‘eigen’ afdeling gerold. Het was van beide kanten een fijne afleiding in onstuimige tijden.

Kunstonderwijs in de zorg: ik denk dat iedereen daar beter van wordt!