Afgelopen dinsdag schilderden we met ecoline bloemen in Oostduin. Mijn drie min of meer vaste gasten, in leeftijd variërend van begin 70 tot eind 80, waren allen van de partij. Of ik hun bendeleider wilde zijn, vroegen ze. “Met alle plezier!” antwoordde ik.

Twee van de drie hebben veel getekend en geschilderd in hun leven, de derde komt uit een familie waar kunst en schilderen geen deel uit maakte van het dagelijks leven. Toch probeert hij heel geconcentreerd om een bloem op het papier te krijgen. Eigenlijk zou hij naar de oecumenische dienst gaan, maar hij had mij beloofd om te komen en “een belofte, die hou je. Bovendien vertellen ze daar dat Jezus over het water liep. Wat heb je daaraan? Je kunt beter een moeilijk lopende buurvrouw naar de lift helpen, dat vindt God vast ook prima.” Heb uw naaste lief, concluderen we, daar gaat het om.

De twee schilders complimenteren hun nog wat onwennige collega. “Goed gedaan! We zien dat het een bloem is.” Eén van de mannen heeft afasie. “Ja, ja,” zegt hij steeds, en steekt z’n duim op vanwege de herkenbare bloem van zijn buurman. “Mooi.” Ik wil laten zien dat je naast het schilderen van een enkele bloem ook een plant kunt proberen. Dan gaat het meer om het grote geheel, ik pak een penseel en doe het voor. Ondertussen zit ik wat te kletsen en merk niet hoe aandachtig de mannen zitten te kijken naar het resultaat. Eentje zegt: “nou doe je teveel,” waar hij gelijk in heeft. Later vindt hij de nerven van het blad met potlood in de ecoline erg mooi. We raken daarover in gesprek en dan klinkt ineens uit onverwachte hoek: “Maak je tekening af!”. Heel resoluut en krachtig, anders dan het aarzelende “ja,ja.” Mijn ‘jongens’ blijken elke dinsdag vol verrassingen te zitten, ik ben benieuwd naar volgende week.

Helen van Vliet verzorgt creatieve workshops binnen het project Kleuren van Vroeger