Foto ter illustratie, gemaakt in hetzelfde project ‘KunstKnuffel’ met docent Carmen van Haren

“Een keer in de week ga ik naar het verzorgingstehuis Oostduin van Florence om te zingen met ouderen met dementie. Ik ga naar verschillende afdelingen waar ik een uur lang voor de mensen zing, met hen zing en samen met hen naar muziek luister.

Het werk was voor mij helemaal nieuw en ik had afgesproken dat ik het een paar keer zou proberen. Ik begon met een klein groepje, maar inmiddels zit er elke week een grote groep mensen klaar. Sommigen weten dat ik kom, sommigen zijn me iedere keer weer vergeten…

Louise heeft afasie en een minder ernstige vorm van dementie waardoor ze me altijd herkent. Er verschijnt een grote grijns op haar gezicht en ze klapt in haar handen als ik binnenkom. Jannie is me elke week weer vergeten, maar toch kent ze het welkomstlied, wat ik steeds als eerste zing, inmiddels uit haar hoofd. Mevrouw van Zomeren zit altijd stil voor zich uit zit te kijken, met haar krijg ik nooit echt contact. Maar vorige week speelde ik het liedje “m’n opa, m’n opa”. Na afloop vroeg ik wie het liedje herkende en opeens hoorde ik mevrouw van Zomeren naast mij: “Ja, ik ken het. Mooi liedje.” Voor het eerst in tien weken zat mevrouw rechtop, keek me aan en sprak tegen me. Lucas zingt niet, maar fluit met ieder liedje mee. Mirna weet niet meer dat ze piano kan spelen, maar als ze haar vingers op het toetsenbord legt speelt ze zomaar een mooie versie van Stille Nacht. Ellen was basisschool juf en kent alle kinderliedjes. En Piet valt af en toe is slaap, maar als hij dan weer wakker is zingt hij uit volle borst mee: “Op een mooie pinksterdag, als het even kon…”

* Om privacy redenen zijn niet de echte namen van de bewoners gebruikt.

Deze tekst is geschreven door docent Roos Plaatsman in het project KunstKnuffel .